Meestal als ik langs de tafels loop in de zaal groet ik de bewoners. Soms ben ik in gedachten en in de drukte loop ik wel eens te snel voorbij. ‘Goedemorgen’ hoor ik en dan weet ik dat iets ben vergeten. Na het ‘goedemorgen’ komt altijd de vraag: ‘Hoe gaat het?’ en dan antwoord ik en soms maken we samen een praatje.
Als de zon maar even schijnt, gaat Ben naar buiten. In alle opzichten een zonnig karakter en als je even niet lekker in je vel zou zitten, weet hij met zijn opmerkingen en hartelijkheid een grote glimlach op je gezicht te toveren.
In de zorg hebben we te maken met tekorten en vaak ervaren we te weinig tijd om even bij de bewoners te gaan zitten en bij te praten. Dat frustreert. En toch….het zit er niet altijd in om ruim de tijd nemen voor een gesprek, hoe fijn en waardevol dat ook is. In de wandelgangen kom je bewoners tegen en je groet, je maakt oogcontact, je lacht en je legt je hand even op iemands schouder. In het ‘goedemorgen’ en ‘eet smakelijk’ zeggen, laat je merken dat je de ander ziet. Ik wist dat wel, maar Ben bevestigt het me elke keer weer hoe belangrijk dat is. Gezien worden.
Zij zien jou ook. Zo ziet Ben precies wanneer het weer tijd is voor de kapper. ‘Waarom is je haar zo lang?’ vraagt hij heel direct en dan weet ik genoeg. ‘Ja, ja, ik moet weer naar de kapper’ zucht ik gekscherend en dan loop ik snel door.
Vandaag loop ik langs en ben ik benieuwd of hij het ziet, al weet ik het antwoord wel.
‘Je bent naar de kapper geweest’ klinkt het door de zaal. Hij ziet dat meteen, hoe leuk is dat! Ik knik. ‘Ja, ja, ik zag je vorige week wel kijken hoor’ en aan zijn lach te zien weet ik dat ik gelijk heb. ‘Zit het goed?’ vraag ik. ‘Ja, je haar is mooi, het zit goed’ zegt hij. ‘Dank je wel. Jouw haar zit ook geweldig’ zeg ik ietwat overdreven. Nu lacht Ben nog harder, want zijn hoofd is toch écht kaal.