In het damesblad dat op tafel ligt gaat het over vaders. Wilma heeft een stukje voorgelezen en iedereen luistert aandachtig naar haar. ‘Ik had een lieve vader’ vertelt mevrouw van de Laan en ze wrijft met haar vingers langs haar ogen. Hanneke legt haar hand op de arm van mevrouw van de Laan. Ze knikt meelevend. ‘Ik ook!’ zegt ze.
‘Mijn vader was manufacturier’ vertelt ze. Hanneke glimlacht en haar ogen kijken mij wat ondeugend aan en met haar vinger wijst ze naar mij. ‘Weet jij wel wat dat is?’ en ze verwacht waarschijnlijk dat ik dat ouderwetse woord niet begrijp. ‘Zeker weet ik dat!’ antwoord ik ‘mijn overgrootvader had een manufacturenwinkel en mijn oma kon daar altijd mooie verhalen over vertellen. ‘
Ineens gaat het niet meer over vaders, maar over hoeden, stoffen, kousen, korsetten, knoopjes en alles wat er maar te koop is in een manufacturenwinkel. Hanneke is in haar element. Ze vertelt dat ze haar vader vaak hielp in de winkel en dat ze het leuk vond om de klanten te woord te staan.
‘Ik kan nog naar bovenhalen hoe het vroeger rook in de winkel’ en even staat ze in gedachten weer achter de toonbank. Door haar verhalen is het net of ik mijn oma hoor praten over vroeger. Over de etalage die ze mocht inrichten en over al die mooie stoffen die er lagen.
De andere bewoners luisteren en soms knikken ze bevestigend en vertellen ze hun eigen ervaringen. Tijdens de koffie zijn we allemaal de manufacturenwinkel binnengestapt. Voor de één is het een herinnering in geur, voor de ander is het staren naar al die kleurrijke knopen en verschillende hoeden of is het een plek waar je een lint mocht uitzoeken voor in je haar.
‘Mijn vader was manufacturier…’ altijd als Hanneke daarover begint kijkt ze me ondeugend aan. ‘Weet jij wel wat dat is?’ en ja dat weet ik, want mijn overgrootvader. Geregeld wandelen we in onze gesprekken de winkel binnen en kijken we samen rond. Het is een fijne plek voor haar en het is mooi dat ik iedere keer weer welkom ben, in de manufacturenzaak van haar vader.